Ως διοικητικό δίκαιο θεωρούνται οι νομικές διατάξεις που ρυθμίζουν την οργάνωση της Δημοσίας Διοίκησης. Ως Δημόσια Διοίκηση θεωρούνται όλες οι υπηρεσίες της πολιτείας, καθώς και τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου.
Η αρχή του κράτους δικαίου αποτελεί βασική αρχή του διοικητικού δικαίου και προβλέπεται στο Σύνταγμα. Η Δημόσια Διοίκηση υπόκειται στην αρχή αυτή και οι ενέργειές της, επομένως, καθορίζονται από συγκεκριμένους κανόνες και υπόκεινται σε δικαστικό έλεγχο.
Οι ενέργειες της Δημόσιας Διοίκησης εκδηλώνονται κατά βάση μέσω διοικητικών πράξεων. Αυτές διαχωρίζονται σε κανονιστικές και ατομικές. Οι κανονιστικές πράξεις προβλέπουν γενικές ρυθμίσεις που δεν αφορούν μεμονωμένα άτομα, ενώ οι ατομικές είναι προσωπικού χαρακτήρα και ρυθμίζουν συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Το δίκαιο θεωρεί σημαντικό τον δικαστικό έλεγχο των διοικητικών πράξεων και ενεργειών της Δημοσίας Διοίκησης γενικότερα. Στην Ελλάδα λειτουργούν Διοικητικά Δικαστήρια, τα οποία ασχολούνται μόνο με διοικητικές υποθέσεις. Οι τελευταίες αφορούν τις σχέσεις μεταξύ της Πολιτείας / Υπηρεσιών καθώς και των πολιτών (φυσικών ή νομικών προσώπων). Βασικά διοικητικά δικαστήρια αποτελούν τα τακτικά δικαστήρια (πρωτοδικείο – εφετείο), το Συμβούλιο της Επικρατείας και το Ελεγκτικό Συνέδριο. Το τελευταίο ασχολείται με υποθέσεις οικονομικού κατά βάση χαρακτήρα (π.χ. έλεγχος των δαπανών του κράτους, έλεγχος διοικητικών συμβάσεων υψηλής αξίας κλπ) .
Για σημαντικό τμήμα των διοικητικών διαφορών προβλέπεται προκαταρκτική διαδικασία ενώπιον μη δικαστικής υπηρεσίας – σε ορισμένες περιπτώσεις της ίδιας της υπηρεσίας που εξέδωσε την διοικητική πράξη. Στο πλαίσιο της διαδικασίας αυτής (συνήθως ένστασης / ενδικοφανούς προσφυγής) δύναται ο πολίτης να προβάλει τα επιχειρήματά του για την ανάκληση ή τροποποίηση της διοικητικής πράξης, προκειμένου η υπηρεσία να επανελέγξει τις προϋποθέσεις έκδοσης της διοικητικής πράξης. Εάν η υπηρεσία δεν ανακαλέσει ή τροποποιήσει τη διοικητική πράξη, τότε ο πολίτης μπορεί να προσφύγει στα διοικητικά δικαστήρια.