Στο ελληνικό δίκαιο προβλέπονται διάφοροι περιορισμοί για την απόκτηση ακίνητων, όπως για παράδειγμα:

• Προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονομιάς: σ’ αυτήν την κατηγορία υπάγονται κυρίως τα δασικά ακίνητα. Έτσι, η αγορά ακινήτων που αποτελούν δημόσιες δασικές εκτάσεις απαγορεύονται. Η εκποίηση, απόκτηση και διανομή ιδιωτικών δασικών ακινήτων μεταξύ συνιδιοκτητών απαιτεί προηγούμενη υπουργική άδεια, αλλιώς οι σχετικές πράξεις είναι άκυρες. Ομοίως προβλέπεται απαγόρευση απόκτησης ακινήτων στον αιγιαλό.
• Σε σχέση με την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, προβλέπεται για παράδειγμα απαγόρευση κτήσης ακινήτων σε αρχαιολογικά προστατευτέες περιοχές.
• Περιορισμοί κτήσης ακινήτων από αλλοδαπούς: σε ορισμένες παραμεθόριες περιοχές απαιτείται η προγενέστερη άδεια της περιφέρειας για την απόκητης ακινήτων. Πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιμετωπίζονται όπως οι Έλληνες από τη συγκεκριμένη νομοθεσία.
• Πολεοδομικοί περιορισμοί και προϋποθέσεις: πολλές φορές προβλέπονται πολεοδομικοί περιορισμοί οι οποίοι σχετίζονται εν μέρει και με τις παραπάνω απαγορεύσεις. Σε περιοχές εκτός σχεδίου, ο γενικός κανόνας ότι είναι δυνατή η ανέγερση κατοικίας εφόσον το ακίνητο έχει έκταση τουλάχιστον 4.000 τ.μ.
• Απόκτηση ακινήτων σε στρατικοποιημένες περιοχές
• Σύμφωνα με το άρ. 2 παρ. 1 του ν. 3250/1924 (βλ. και νόμο 2148/1952) απαγορεύεται η απόκτηση ακινήτων μεγαλυτέρων από 250.000 τ.μ.
• Σχετικά με τους φάρους, το άρ. 2 παρ. 5 του ν. 1629/1951 προβλέπει μια απόσταση τουλάχιστον 200 τ.μ. από τον εκάστοτε φάρο, προκειμένου να μπορέσει να μεταβιβαστεί ένα ακίνητο. Σε κάθε περίπτωση μπορεί να διαταχθεί και αναγκαστική απαλλοτρίωση για τον ίδιο λόγο